Szarłat szorstki
Nazwa “chwast” dotyczy roślin rosnących w miejscach, w których szkodzą one uprawom. Jednak potrafi być ona krzywdząca. Wiele roślin uważanych za chwasty w innych warunkach jest cenionymi ziołami, czy roślinami jadalnymi lub paszowymi. Nie inaczej rzecz ma się z szarłatem szorstkim. Ta ciekawa roślina potrafi zepsuć nerwy rolnikom i ogrodnikom, z kolei przez hodowców i wielbicieli dzikiej kuchni jest wysoko cenionym produktem spożywczym. Mało tego. Popularny i ceniony amarantus, którego dodatek potrafi znacząco podnieść cenę wypieków to nic innego jak właśnie nasiona szarłatu.
Jak wygląda szarłat szorstki
Roślina o bardzo charakterystycznym wyglądzie. W okresie kwitnienia nie da się pomylić jej z innym gatunkiem. Nie jest ekspansywny i nie wywiera wpływu na rodzime gatunki, choć sam jest przybyszem z Ameryki Północnej, rozwleczonym przez … ogrody botaniczne, z których “uciekł. Cała roślina ma sztywny, wzniesiony pokrój, dorasta do 80 cm i w całości pokryta jest szorstkimi włoskami, od których wzięła swoją nazwę. Bardzo charakterystyczne są kwiaty szarłatu szorstkiego. Zebrane w pozorny kłos na szczycie bezlistnego pędu przypominają zieloną piankę.
Cykl życiowy i szkodliwość szarłatu szorstkiego
Siedliska ruderalne i segetalne, gleby bogate w azot, dobrze doświetlone i żyzne to ulubione miejsca szarłatu szorstkiego. Jako roślina jednoroczna najłatwiejszy do zwalczania jest poprzez profilaktykę i niedopuszczenie do rozmnażania. Bowiem szarłat szorstki jest rośliną odporną na herbicydy i wyplenienie już dojrzałych okazów jest bardzo trudne. Stanowi on uciążliwy i groźny dla upraw chwast, najczęściej pojawiający się wśród roślin okopowych i kukurydzy.
Szarłat szorstki — zastosowanie
Młode okazy szarłatu szorstkiego są jadalne i bardzo zdrowe. Można przyrządzać z nich sałatkę lub podawać je jak szpinak. Ziele zawiera garbniki, flawonoidy, sole mineralne i wysoką zawartość witaminy C. Starsze, twarde okazy są świetną paszą dla świń. Nadają się też jako dodatek do sianokiszonki. Nasiona szarłatu szorstkiego nadają się do produkcji mąki. Były tak stosowane przez liczne plemiona rdzennych mieszkańców Ameryki. W Polsce dodawanie ich do mąk produkowanych ze zbóż rekomenduje SGGW.
Polecamy również:
Redaktor naczelny. Dziennikarka lokalnej gazety, prywatnie podróżniczka, ogrodniczka i mama. Z zawodu jest ekonomistą, z redaktorami poznała się na forum ogrodniczym, tak zaczęła się ogrodnicza przygoda, która trwa do dziś. Kontakt: [email protected]
