Podagrycznik pospolity

Spis treści

Od wieków używany jako lek na podagrę, skąd zaczerpnął polską nazwę, oraz specyfik przynoszący ulgę w bólach reumatycznych i zapaleniach stawów. Podagrycznik pospolity, znany ze swoich cennych właściwości leczniczych, bywa jednak uciążliwym chwastem. Zawdzięcza to swojej ekspansywności, niewielkim wymaganiom i zamiłowaniu do zajmowania terenów na, których niewiele roślin może  z nim konkurować. W niektórych regionach nazywany kurzą stopką, barszcznicą lub zielem diabelskiej stopki już wczesną wiosną wychyla z ziemi jasnozielone, młode liście na kanciastych ogonkach. 

Podagrycznik pospolity

Jak wygląda podagrycznik pospolity

 

Łodyga tej rośliny dorasta nawet do metra wysokości i jest bruzdowana i pusta w środku. Bywa czerwonawo podbarwiona. Z niej odchodzą liście podwójnie trójlistkowe, z czego środkowy liść jest największy. Młode mają kolor jasnozielony, później wybarwiają się w odcienie ciemnej zieleni. Od innych, w  tym i trujących gatunków z rodziny  selerowatych, odróżnia podagrycznik pospolity właśnie budowa ogonków liściowych. Są one zawsze gładkie, a  w przekroju mają proste lub słabo wysklepione brzegi z widocznym w środku rdzeniem. Kwiaty przypominają inne z rodziny. Skupione w dużych baldachach białe, rzadziej jasnoróżowe. 

Lubi gleby bogate w azot i próchnicę i na nich bywa bardzo ekspansywny, tworząc gęste łany i wypierając inne gatunki. Jako że rozmnaża się głównie wegetatywnie, przez grube kłącza, jest bardzo trudny do wytępienia. Nasiona podagrycznika kiełkują słabo. 

Wytępienie podagrycznika pospolitego — trudne choć nie niemożliwe

Ekspansywna bylina rozmnażająca się wegetatywnie — to brzmi jak koszmar rolnika i ogrodnika. Rzeczywiście, podagrycznik pospolity jest trudnym przeciwnikiem.  Warto jednak pamiętać o dobroczynnych właściwościach tej rośliny. O ile to możliwe postawić wokół poletka z nią ekrany plastikowe, wkopane w ziemię na około metr, które ograniczą rozrost populacji, a pozwolą na korzystanie z dobrodziejstw podagrycznika pospolitego. Poza właściwościami leczniczymi jest on bowiem  smaczną i zdrową jarzyną. 

W średniowieczu traktowany był właśnie jako warzywo. Jeżeli jednak podagrycznik ma bezwzględnie zniknąć, najbardziej skuteczne będą w jego przypadku herbicydy systemowe, nanoszone ostrożnie na pojedyncze rośliny. Środki chemiczne muszą być przeznaczone dla roślin dwuliściennych, a ich martwe szczątki, natychmiast usuwane. 

Polecamy również:

Scroll to Top
Scroll to Top