Podagrycznik pospolity
Od wieków używany jako lek na podagrę, skąd zaczerpnął polską nazwę, oraz specyfik przynoszący ulgę w bólach reumatycznych i zapaleniach stawów. Podagrycznik pospolity, znany ze swoich cennych właściwości leczniczych, bywa jednak uciążliwym chwastem. Zawdzięcza to swojej ekspansywności, niewielkim wymaganiom i zamiłowaniu do zajmowania terenów na, których niewiele roślin może z nim konkurować. W niektórych regionach nazywany kurzą stopką, barszcznicą lub zielem diabelskiej stopki już wczesną wiosną wychyla z ziemi jasnozielone, młode liście na kanciastych ogonkach.
Jak wygląda podagrycznik pospolity
Łodyga tej rośliny dorasta nawet do metra wysokości i jest bruzdowana i pusta w środku. Bywa czerwonawo podbarwiona. Z niej odchodzą liście podwójnie trójlistkowe, z czego środkowy liść jest największy. Młode mają kolor jasnozielony, później wybarwiają się w odcienie ciemnej zieleni. Od innych, w tym i trujących gatunków z rodziny selerowatych, odróżnia podagrycznik pospolity właśnie budowa ogonków liściowych. Są one zawsze gładkie, a w przekroju mają proste lub słabo wysklepione brzegi z widocznym w środku rdzeniem. Kwiaty przypominają inne z rodziny. Skupione w dużych baldachach białe, rzadziej jasnoróżowe.
Lubi gleby bogate w azot i próchnicę i na nich bywa bardzo ekspansywny, tworząc gęste łany i wypierając inne gatunki. Jako że rozmnaża się głównie wegetatywnie, przez grube kłącza, jest bardzo trudny do wytępienia. Nasiona podagrycznika kiełkują słabo.
Wytępienie podagrycznika pospolitego — trudne choć nie niemożliwe
Ekspansywna bylina rozmnażająca się wegetatywnie — to brzmi jak koszmar rolnika i ogrodnika. Rzeczywiście, podagrycznik pospolity jest trudnym przeciwnikiem. Warto jednak pamiętać o dobroczynnych właściwościach tej rośliny. O ile to możliwe postawić wokół poletka z nią ekrany plastikowe, wkopane w ziemię na około metr, które ograniczą rozrost populacji, a pozwolą na korzystanie z dobrodziejstw podagrycznika pospolitego. Poza właściwościami leczniczymi jest on bowiem smaczną i zdrową jarzyną.
W średniowieczu traktowany był właśnie jako warzywo. Jeżeli jednak podagrycznik ma bezwzględnie zniknąć, najbardziej skuteczne będą w jego przypadku herbicydy systemowe, nanoszone ostrożnie na pojedyncze rośliny. Środki chemiczne muszą być przeznaczone dla roślin dwuliściennych, a ich martwe szczątki, natychmiast usuwane.
Polecamy również:
Redaktor naczelny. Dziennikarka lokalnej gazety, prywatnie podróżniczka, ogrodniczka i mama. Z zawodu jest ekonomistą, z redaktorami poznała się na forum ogrodniczym, tak zaczęła się ogrodnicza przygoda, która trwa do dziś. Kontakt: barbara-rodzynek@twojwlasnyogrod.pl
